Nederland kijkt weg van Israels oorlogmisdaden. Premier Dick Schoof verklaarde onlangs in een gesprek met vertegenwoordigers van een aantal Nederlandse hulpverleningsorganisaties die in Gaza werken, dat er voor de Nederlandse regering geen rode lijn is, waar het de genocidale oorlogvoering van Israel betreft.
Dat is een onaanvaardbaar standpunt, waartegen op 18 mei in Den Haag wordt gedemonstreerd.
meer informatie en aanmelding klik hier
datum: zondag 18 mei
plaats: Den Haag
Zie ook ons standpunt:
REDACTIONEEL
géén rode lijn
Verplaats u een moment in de positie van de Palestijnen in de Strook van Gaza: zij hebben inmiddels ruim 1,5 jaar aan genocidaal oorlogsgeweld van Israel blootgestaan; daarbij is het dodental op rond 61.000 komen te liggen; door hun leefomgeving systematisch te verwoesten (zie de foto op de middenpagina’s) heeft Israel aangegeven het uiteindelijke doel van de grootschalige militaire campagne is om de Palestijnen uit Gaza te verdrijven (etnische zuivering); maar de Palestijnen kunnen – Egypte en Jordanië hebben herhaaldelijk krachtig aangegeven hen niet te zullen opnemen – en willen ook niet uit Gaza weg – de traumatische ervaring van Al-Nakba (de Catastrofe) van 1948 ligt als het ware nog vers in het geheugen; in die situatie zijn de Palestijnen in Gaza ertoe veroordeeld om af te wachten (naast het plegen van gewapend verzet tegen de Israelische bezetter), totdat Israel en de Wereld – in welk stadium van genocidale oorlogvoering en etnische zuivering dan ook – het punt hebben bereikt dat het zo wel genoeg is geweest; voor de betrokken Palestijnen (voor wie niet ?) moet dit alles gekmakend zijn.
Voorlopig wijst niets er op dat dit punt nabij is. Met het aantreden van president Donald Trump voelt het extreemrechtse regime van Benjamin Netanyahoe zich eerder gesterkt om op de ingeslagen weg voort te gaan. Trumps plan om de Strook van Gaza – ontdaan van de Palestijnen – om te toveren in de ‘Rivièra van het Midden-Oosten’ sluit wat de etnische zuivering van Palestijnen betreft in elk geval aan bij de agenda van Netanyahoe en de zijnen. Amerikaanse wapens – zonder wapens geen oorlog – worden door Trump in grotere hoeveelheden dan voorheen aangeleverd. Kortom, voor Washington géén rode lijn wanneer het om Gaza gaat.
Voor Europese regeringen – waaronder die van Nederland – geldt dat laatste eveneens. Premier Dick Schoof dit op 7 april jl., in een gesprek met vertegenwoordigers van Nederlandse hulpverleningsorganisaties die in Gaza werken, zelfs openlijk toe dat er voor Den Haag ‘géén rode lijn bestaat waarop Nederland wél actie zal gaan ondernemen tegen Israels [inmiddels breed gedocumenteerde] schendingen van het internationaal recht’.
Het is niet de eerste keer dat een deze opstelling van Nederland ten aanzien van Israels Gaza-oorlog duidelijk wordt. Want zelfs nadat de genocidale dimensie van die oorlog overduidelijk was geworden, bleef Schoofs voorganger, Mark Rutte, maar herhalen dat Israel ‘het recht heeft om zichzelf te verdedigen’. Dat werpt de vraag op: Heeft een apartheidsstaat het recht zich te verdedigen tegen verzet van de kant van de bevolkingsgroep die het onderdrukt ?
In dit verband roepen wij verder in herinnering hoe in het laatste centrumrechtse kabinet van premier Rutte diens waarnemend minister voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking, Geoffrey van Leeuwen (inmiddels Ruttes Chef de Bureau in het NAVO-Hoofdkwartier in Brussel), zich destijds in alle bochten heeft gewrongen om een uitspraak van de rechter inzake de niet-levering van reserveonderdelen voor Israelische F-35 gevechtsvliegtuigen te omzeilen. Die vliegtuigen hadden toen al een groot aandeel gehad in het zaaien van dood en verderf in Gaza.
En ten slotte is er – tegen de achtergrond van aanhoudende, grove schendingen van het internationaal recht door Israel – het laakbare stemgedrag van Nederland in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties inzake Gaza – laakbaar, wanneer men daarbij als maatstaf neemt dat in Artikel 90 van de Nederlandse Grondwet de algemene bepaling is vastgelegd dat de regering de ontwikkeling van de internationale rechtsorde zal bevorderen.
In de Arabische Wereld zijn velen diep geschokt door het drama dat zich in Gaza voltrekt, zo blijkt onder meer uit de participatie in straatdemonstraties en de groeiende steun voor de BDS-campagne (Boycot, Desinvesteren & Sancties) tegen Israel. Enkele Arabische regimes – zoals Jordanië en Egypte – maken zich zorgen over de eventuele gevolgen van de etnische zuivering van Gaza voor hun eigen positie. Libanon heeft, vanwege de betrokkenheid van Hezbollah in de strijd tegen Israel, onder ogen moeten zien dat Israel een deel van zijn grondgebied heeft bezet – waarbij niets erop wijst dat het hier om een tijdelijke bezetting gaat (voor Syrië geldt om andere redenen hetzelfde). Jemen ligt inmiddels vanwege zijn daadwerkelijke steun aan de Palestijnen in Gaza geregeld onder vuur van de Israelische, later vooral de Amerikaanse luchtmacht. Israel blijft intussen proberen om Washington bij een grootschalige aanval op de nucleaire installaties van (het niet-Arabische) Iran te betrekken – met alle eventuele gevolgen voor de toestand in de Perzische/Arabische Golf-regio van dien. Een gezamenlijk, krachtig signaal richting Israel is tot heden vanuit de Arabische Wereld afwezig geweest. De onlangs opgerichte The Hague Group – een initiatief vanuit het Globale Zuiden – zou hier (alsnog) tot voorbeeld kunnen dienen.
De sterk opgelaaide confrontatie op de Westelijke Jordaanoever is een direct gevolg Israels expansionistische politiek, waarbij zich tussen 1967 en 2025 rond 750.000 joodse kolonisten (rond 10 procent van het joodse bevolkingsdeel van Israel) op de bezette Westelijke Jordaanoever (inclusief Oost-Jeruzalem) hebben gevestigd, maakt duidelijk hoe, op basis van het internationaal recht, het niet-opleggen van een rode lijn – in dit geval aan Israel – conflicten zullen verscherpen en zich daarmee zullen verdiepen.
Soemoed – jaargang 53, nummer 2 – maart-april 2025
