maart t/m april 2007

onderstaande NPK-info’s zijn verschenen op:

5 maart
Soemoed nr 1 van 2007 is uit; voor inhoud en bestelwijze zie hierna.
    
Gaza’s Reality – Would you be able to live like this?
“We live in constant fear” / Video Runtime 5 minutes
    
Activiteiten
14 maart tot 5 mei, Antwerpen : Festival ‘Palestinian Notes’
17 en 18 maart, Amsterdam De Balie Bil’in My Love
24 maart, Amsterdam: Info-avond en benefiet voor politiek café in Palestina
– CAIRO CONFERENTIE 29 MAART – 1 APRIL 2007; versterk de delegatie uit Nederland. 
Anti-oorlogsbeweging in het Midden-Oosten bundelt haar krachten
Berichten
– Opinion/Editorial section of EI (#)
– Palestinian youth in Bethlehem area fully support non-violent resistance
Adri Nieuwhof, 4 March 2007
http://electronicintifada.net:80/v2/article6622.shtml?url
– Occupied Gaza like apartheid South Africa, says UN report (*)
Rory McCarthy in Jerusalem, February 23, 2007
http://www.guardian.co.uk/israel/Story/0,,2019547,00.html
How to Live With Hunger, February 26, 2007
http://www.antiwar.com/hacohen/
Israeli group calls for increased rights for Arabs, Rory McCarthy, February 28, 2007
http://www.guardian.co.uk/israel/Story/0,,2023460,00.html
Quote: “….. Israel should be defined not as a Jewish state but
 as a “democratic, bilingual and multicultural state” …..”
Boeken
– Recensie ‘Blood and religion’ van Jonathan Cookwww.uitpers.be
‘Achter het masker van de Israëlische democratie’ – Uitpers nr. 79, oktober 2006
Reisdoel Palestina, Margot Heijnsbroek; http://www.papierentijger.org/
Avonturen in de zeventiger jaren of toch niet?
Soemoed nr 1 van 2007 is uit; te bestellen door overmaking van EURO 4,50
op Postbankrekeningnummer 2047409, t.n.v. Stichting Palestina Publikaties,
Amsterdam, o.v.v. Soemoed, nummer 35/1.
– FATAH & HAMAS – een gedachtewisseling met Palestina-specialist Jean-François Legrain (pp. 4-6).
– Dit is een poging de verkiezingsuitslag ongedaan te maken! (p. 7)
– De Mekka-overeenkomst een doorbraak? (pp. 8-9)
– Tekst Mekka-overeenkomst (8 februari 2007) (p. 10).
– Het autisme van David Grossman – doctor honoris causa van de Katholieke Universiteit Leuven (KUL) (pp. 11-15).
– Boekbespreking: Een kanker in het hart van de staat (Ilan Pappé: The Ethnic Cleansing of Palestine) (pp. 16-18).
– Wij hebben een lobby nodig zoals destijds de anti-Apart­heids­beweging – een gesprek met de Israelische historicus Ilan Pappé (pp. 19-21).
– Vergeten gelovigen – de christelijke presentie in het Heilige Land (pp. 22-23).
– Waarom staat de PKN zo kritiekloos tegenover Israel? – een interview met predikant Henri Veldhuis (pp. 24-26).
– Project Hoop helpt in Nabloes (pp. 26-27).
– De geheime geschiedenis van Israels atoombom (Deel I) (pp. 28-31).
(#)
Opinion/Editorial section of EI (#)

  
How Barack Obama learned to love Israel
Ali Abunimah, The Electronic Intifada, 4 March 2007
On March 2, Democratic presidential hopeful Senator Barack Obama gave a speech that proved that when it came to supporting Israel he is “as strong as Clinton, as supportive as Bush, as friendly as Giuliani” in the words of one Israeli journalist. Obama blamed Palestinians for the failure of peace efforts and uttered no criticism of Israeli policies. Yet once upon a time Obama supported Palestinian rights and an even-handed US approach to solving the conflict. EI co-founder Ali Abunimah who has met the candidate half a dozen times over a decade analyzes the speech and traces Obama’s path into the hardline pro-Israel camp. [MORE]

How to Live with Hunger
Ran HaCohen, The Electronic Intifada, 27 February 2007
When I was a child, a popular argument in favor of the Israeli “liberation,” i.e., occupation, of the Palestinian territories was its being a blessing for the Palestinians themselves. “When we took it over,” I was told at school, “there were just a couple of cars in the entire West Bank. And look how many they have now!” Indeed, in the first decades of the Israeli occupation, the Palestinian standard of living was on the rise — not because of Israeli investments (Israel never invested a cent in Palestinian welfare or infrastructure), but mainly because Israel exploited the Palestinians as a cheap labor force, and even a cheap labor force gets paid. [MORE]Apartheid looks like this
Jonathan Cook, The Electronic Intifada, 23 February 2007
The scene: a military checkpoint deep in Palestinian territory in the West Bank. A tall, thin elderly man, walking stick in hand, makes a detour past the line of Palestinians, many of them young men, waiting obediently behind concrete barriers for permission from an Israeli soldier to leave one Palestinian area, the city of Nablus, to enter another Palestinian area, the neighbouring village of Huwara. The long queue is moving slowly, the soldier taking his time to check each person’s papers. The old man heads off purposefully down a parallel but empty lane reserved for vehicle inspections. A young soldier controlling the human traffic spots him and orders him back in line. The old man stops, fixes the soldier with a stare and refuses. [MORE]Reinforcing the Occupation: Israel’s High Court
Louis Frankethaler, The Electronic Intifada, 21 February 2007
Journalist Gideon Levy wrote in the Israeli daily Haaretz: “From now on, the [Israeli] Supreme Court will act without Aharon Barak. It will, however, presumably continue to act within his legacy, which has authorized nearly all injustices in the territories. Barak, meanwhile, will continue to be depicted in Israel and the world as a pursuer of justice.” The Israeli High Court of Justice under the presidency of Professor Barak has impressed many observers as being many things: progressive, daring, precedent setting. However, the actual results of the Barak Court offer little in the way of comparison to a Court like the Warren Court in the United States. [MORE]

Core issues absent from Rice’s peace rhetoric agenda
Michael F. Brown, The Electronic Intifada, 19 February 2007
Secretary of State Condoleezza Rice will meet today with Israeli Prime Minister Ehud Olmert and Palestinian President Mahmoud Abbas. Ostensibly, they are to talk of a “political horizon” in order for Abbas to relay to the Palestinian people a “vision” of what could be. This now appears to be little more than a hallucination put out for public consumption. Borders, Jerusalem, and Palestinian refugees cannot be expected to highlight the agenda. Consequently, if these three issues are not central to discussions, this is not a political horizon but a cliff for Palestinians. A horizon, properly viewed, simply cannot omit these three central concerns. [MORE]

It’s Time to Visit Gaza
Miko Peled, The Electronic Intifada, 13 February 2007
The Israeli-Palestinian conflict is one area where liberals and neo-conservatives in America find common ground. From Nancy Pelosi and Hillary Clinton all the way to George Bush and Condoleezza Rice one and all are united in supporting Israel’s assault on the Palestinian people and their land. The criticism of Jimmy Carter’s book Palestine Peace Not Apartheid is a case in point. House Speaker Nancy Pelosi outdid herself by issuing a statement that: “It is wrong to suggest that the Jewish people would support a government in Israel or anywhere else that institutionalizes ethnically based oppression.” Wrong to suggest? Here is something right to suggest: Madam Speaker, it is time for you to visit Gaza. [MORE]

Israeli Arabs: ‘Who are we and what do we want?’
Rima Merriman, The Electronic Intifada, 13 February 2007
While Palestinians under occupation in the West Bank and Gaza are scrambling to come up with a new national Palestinian vision, Israeli Arabs are looking for ways to wrest equal citizenship rights for themselves as non-Jews in a state whose reason for existence is to nurture Jewish identity and culture. According to a recent New York Times news item, “A group of prominent Israeli Arabs [in a report issued in December 2006] has called on Israel to stop defining itself as a Jewish State and become a ‘consensual democracy for both Arabs and Jews,’ prompting consternation and debate across the country.” [MORE]

Info-avond en benefiet optredens voor politiek café in Palestina
Zaterdag 24 maart 2007
´Vrankrijk´
Spuistraat 216, AmsterdamAanvang info-avond 20.00 uur
Kort overzicht van de geschiedenis van Israel en Palestina, persoonlijke ervaringen van verblijf in de Westbank en informatie over het politieke café en andere interessante projecten in Palestina.Vanaf 21.30 uur optredens van de Palestijnse muziekgroep ´Hanien´ (heimwee), punkbank ´Cathode´ en de swingende Utrechtse rock ´n roll band ´Elvis and the Burgerkings´

In Beit Sahour, vlakbij Bethlehem,  is onlangs een alternatief café opgericht waar internationale vrijwilligers en actieve Palestijnen elkaar kunnen ontmoeten, ideeen en ervaringen kunnen uitwisselen en nieuwe plannen kunnen ontwikkelen. In samenwerking met het Alternative Information Center worden ook lezingen georganiseerd en documentaires vertoond en er wordt een alternatieve bibliotheek ingericht.
Entree 3 euro

Uitgebreide info-stand aanwezig

Info-night and benefit concert for political café in Beit Sahour, Westbank, Palestine.
For non-dutch speakers, there will be translation into English
Info: kletschert@hotmail.com / 06 22080450

(*)

 OCCUPIED GAZA LIKE APARTHEID SOUTH AFRICA, SAYS U.N. REPORT
By Rory McCarthy
Guardian (UK)
February 23, 2007Jerusalem – A UN human rights investigator has likened Israel’s occupation of the Palestinian territories to apartheid South Africa and says there should be “serious consideration” over bringing the occupation to the international court of justice.The report by John Dugard, a South African law professor who is the UN’s special rapporteur on human rights in the Palestinian territories, represents some of the most forceful criticism yet of Israel’s 40-year occupation.

Prof Dugard said although Israel and apartheid South Africa were different regimes, “Israel’s laws and practices in the OPT [occupied Palestinian territories] certainly resemble aspects of apartheid.” His comments are in an advance version of a report on the UN Human Rights Council’s website ahead of its session next! month.

After describing the situation for Palestinians in the West Bank, with closed zones,
demolitions and preference given to settlers on roads, with building rights and by the army, he said: “Can it seriously be denied that the purpose of such action is to establish and maintain domination by one racial group (Jews) over another racial group (Palestinians) and  systematically oppressing them? Israel denies that this is its intention or purpose. But such an intention or purpose may be inferred from the actions described in this report.”

He dismissed Israel’s argument that the sole purpose of the vast concrete and steel West Bank barrier is for security. “It has become abundantly clear that the wall and checkpoints are principally aimed at advancing the safety, convenience and comfort of settlers,” he said.

Gaza remained under occupation despite the withdrawal of settlers in 2005. “In effect,
following Israel’s withdrawal, Gaza ! became a sealed-off, imprisoned and occupied territory,” he said.
Prof Dugard
said his mandate was solely to report on human rights in the occupied Palestinian territories and he described as a violation of international humanitarian law the firing of rockets by Palestinians from Gaza into Israel. “Such actions cannot be condoned and clearly constitute a war crime,” he said. “Nevertheless, Israel’s response has been grossly disproportionate and indiscriminate and resulted in the commission of multiple war crimes.”

To read the full report:
http://www.ohchr.org/english/bodies/hrcouncil/docs/4session/A.HRC.4.17.pdf

17 maart
KOM ALS VRIJWILLIGER NAAR PALESTINA (zie hierna)
http://www.stopoorlog.nl/content/view/84/31

Deadline to receive applications is 23rd of March 2007.
  
Activiteiten
– 18 maart, Amsterdam De Balie: Bil’in My Love en mediadebat (zie hierna)
19 maart Delft Studium Generale: Joris Luyendijk over zijn MO-verslaggeving.
21 maart Leiden Studium Generale: Israël en het internationale recht
– 22 maart Amsterdam: Lezing “De Palestijnse kwestie door de bril van Dries van Agt”
24 maart, Amsterdam: Info-avond en benefiet voor politiek café in Palestina
´Vrankrijk´, Spuistraat 216 vanaf 20 uur; Info: kletschert@hotmail.com / 06 22080450
– 25 maart Groningen: Benefiet door St. Groningen-Jabalya voor medische hulp bevolking Jabalya (zie hierna).
– 28 maart, Antwerpen: ‘De Palestijnen. De toekomst van een droom’ met en van Sus van Elzen
  Uit Festival ‘Palestinian Notes’ tot 5 mei te Antwerpen.
– 30 maart Vlaardingen: Dag van het Land (zie hierna)  
– CAIRO CONFERENTIE 29 MAART – 1 APRIL 2007; versterk de delegatie uit Nederland. 
Anti-oorlogsbeweging in het Midden-Oosten bundelt haar krachten
– 20-22 april Amsterdam: Marxisme Festival De wereld begrijpen, de wereld veranderen
  Heeft Israël bestaansrecht? John Rose en Hajo Meijer
  De leugen regeert: de media en het Midden Oosten, Khaled Hroub
  Who’s Afraid of Hamas and Hezbollah? Khaled Hroub en John Rose
  The myths of Zionism, John Rose
– 5 mei Rotterdam: Conferentie: Recht op terugkeer – De sleutel tot vrede.
Berichten
– Israel’s right to be racist, Joseph Massad, 15 March 2007
http://electronicintifada.net/v2/article6679.shtml

– De Pers van 14-3-2007,zie pagina 10
http://depers.coolcreations.nl/papers/47.pdf verwijzend naar
  Palestinians harassed by Jewish settler in Hebron cage
http://www.youtube.com/watch?v=W2AaDg7-zD0
– UN committee: Israel should let Palestinians return to their land, Yoav Stern, 11-3
– Legal action in France against Veolia and Alstom, Adri Nieuwhof and Maria Lherm, 14 March 2007
http://electronicintifada.net:80/v2/article6674.shtml
Buried Alive: Life Inside the Entombment Wall, William A. Cook 05 March 2007
Helping Israel Die, Ray McGovern
http://www.informationclearinghouse.info/article17020.htm

Uit persbericht van 13 maart 2007:

Bestaat er zoiets als objectieve berichtgeving over het Midden-Oosten?

Stellingname van beeldvormers over het Israelisch-Palestijnse conflict onderwerp van gesprek op het Amnesty International Filmfestival

Het 9e Amnesty International Filmfestival ontvangt in een film- en debatprogramma rond het Israelisch-Palestijnse conflict onder meer RTL-Midden-Oosten correspondent Conny Mus, mediapsycholoog Jaap van Ginneken en Julia Bacha, de regisseur van Encounter Point die eerder meewerkte aan de Al-Jazeera-documentaire Control Room.
Zondagmiddag 18 maart om 12.30 uur debatteren zij na afloop van Encounter Point  over de beeldvorming rondom het Israelisch-Palestijnse conflict; in Nederland en daarbuiten, in nieuwsmedia en in films. Centraal staat de vraag: is het doenlijk om als verslaggever geen stelling te nemen?

Films: Bil’in My Love (Shai Carmelli Pollak), Storm of Emotions (Yael Klopmann), Encounter Point (Ronit Avni, Julia Bacha)

Debat in De Balie te Amsterdam o.l.v. Willem Offenberg met naast Mus, Van Ginneken en Bacha politicoloog en journalist Radi Suudi.
Het 9e Amnesty International Filmfestival is van 14 tot en met 18 maart in Amsterdam en Den Haag
Op zondagmiddag 25 maart om 14 uur organiseert de Stichting
Groningen-Jabalya een benefietmanifestatie als afsluiting van de
inzamelingsactie voor medische hulp aan de bevolking van Jabalya.
Deze wordt gehouden in Jongerencultuurpodium Simplon, Boterdiep 71, Groningen.
Programma-onderdelen zijn o.a.
– oud-ambassadeur Jan Wijenberg (voormalig ambassadeur in o.a. Yemen en
Saoedi Arabië) over de actuele situatie m.b.t. Israël-Palestina;
– presentatie van Volkskrant- en Dagbladfotograaf Harry Cock over het
fotoproject dat hij met kinderen in Gaza gedaan heeft;
– Pal. muziekgroep Hanien;
De opbrengst van de inzamelingsactie was tot nog toe ruim 6.500 Euro.
Het grootste deel van dit geld is inmiddels ter plekke besteed via de onafhankelijke NGO PMRS (Palestine Medical Relief Society).
Giften zijn nog altijd welkom op giro 66 87 678 t.n.v. St Groningen-Jabalya o.v.v. PMRS.
Voor meer informatie: Bert Giskes; 050 5421370U I T N O D I G I N G
“Dag van het Land” / Aandacht voor Palestina
Vrijdag  30 maart 2007 vanaf 19.30 uur
Aula van het Albeda college,
Buys Ballotlaan 25, 3132 SC VlaardingenOp deze jaarlijkse herdenking van het verzet tegen de onteigening van hun land en de verdrijving van de Palestijnen uit hun grondgebieden, bent u van harte welkom.
Door aanwezig te zijn maakt u kennis met de Palestijnse problemen, en u hoort over mogelijkheden tot hulp aan de Palestijnen. Met uw aanwezigheid helpt u ook het zoeken naar vrede in het gebied.

Er zijn toespraken, muziek,  een kleine tentoonstelling én informatiestands.

Met  de opbrengst van drankjes, Palestijnse hapjes en een  “Palestijnse” veiling van een kunstwerk hopen we de kliniek in Nablus financieel te helpen.

PROGRAMMA:
· De heer Ibrahim Al Baz  gaat in op de betekenis van de Dag van het Land, de grote politieke partijen in de bezette gebieden en hun verschillende programma’s.
· De heer Arjen Al Fassed (OXFAM NOVIB) houdt een kort verhaal over “de terugkeer” en de huidige situatie in en om Nablus; dit in verband met een actie vanuit Vlaardingen (samen met COS Rotterdam e.o.) voor het bouwen van een hospitaal.
· Mevrouw Jeanne Abdulla (CORDAID) spreekt over de dilemma’s in het werken met Palestijnse organisaties nu o.a. de Nederlandse regering de Palestijnse autoriteit boycot.  Hoe moeten wij verder met ontwikkelingssamenwerking?
· Mevrouw Sumaya Bargouthi,  Palestijns vertegenwoordiger in Den Haag,  vertelt over de situatie van de Palestijnen en de actuele situatie.
· Burgemeester Tjerk Bruinsma vraagt de kliniek in Nablus te steunen; hij leidt de veiling.

Na de pauze is er een zaaldiscussie met de gastsprekers.

Avondvoorzitter is mevrouw Jeannet Bierman.

Al-Awda Netwerk Palestina organiseert deze avond in samenwerking met de kerkelijke groepen ZWO & MOV en Vastenactie en met Palestina Komitee Rotterdam.
De Palestijnse gemeenschap is lid van Vele Vlaardingers Eén Huis en heeft VVEH gevraagd om de uitnodiging te verspreiden.

Informatie: Al-Awda Netwerk Palestina  via 06-24693454 of  via  010-4348880.

ALS VRIJWILLIGER NAAR PALESTINA
YAP presenteert een de lange termijn vrijwilligers projecten in Palestina voor 2007. Geinteresseerde en gemotiveerde vrijwilligers kunnen contact opnemen met \n mocana@stichtingVIA.nl Dit e-mail adres is beschermd door spambots, u heeft Javascript nodig om dit onderdeel te kunnen bekijken .We are happy to send you the call for volunteers for the next EVS project in Palestine 2007!
The whole project will gather 17 European volunteers in 13 different hosting organizations in Palestine; the projects will start on 1st April 2007 for a duration of 6 months. The pre-departure training will take place in Brussels around 23-26th March 2007 (dates to be finalized as soon as the team is selected).Youth Action for Peace’s (YAP) involvement in youth exchanges, voluntary work initiatives and raising awareness on the situation in the Arab world and mainly in the Middle East goes back to 1989. Since 1997, YAP assisted the creation of a local branch in Palestine called ‘International Palestinian Youth League’ – IPYL. IPYL is YAP’s main partner in the region and is currently one of the most active youth organizations in the area. Since 1997, IPYL has been hosting and sending Short, Mid and Long Term volunteers and became a reference for the YOUTH program in the Middle East.This project, which is financed by EVS budget line, is titled ‘Euro-Med cooperation as a tool for peace: experiencing volunteering in the Middle-East’, and is coordinated internationally by the International Secretariat of YAP in Brussels and by IPYL, in Palestine. The main office of IPYL is in Hebron. The Youth Development Department (YDD), partner of IPYL, is assisting in supervising the projects in the Jerusalem area.

Each volunteer receives 140 Euro per month pocket money (as per the roles of the European Commission). Volunteers hosted at organizations which do not provide food, will get 70-100 Euro per month to buy and cook for themselves.

 

21 maart
Correctie vorige NPK-info: 22-3 lezing Van Agt was jaar eerder 🙁
Tanya Reinhart plotseling overleden
http://www.palestinecampaign.org/news.asp?d=y&id=1913

Quote: “.. It was the analogy between Israel and South Africa’s apartheid that she used in justifying the academic boycott movement of recent years…”
http://www.qumsiyeh.org:80/tanyareinhart/
Second Annual Conference in Bil’in, Palestine 18 – 20 April 2007
http://www.bilin-village.org:80/conference2007/
   
Clusterbommen (ze geven een goed rendement)
– Het clusterbomgevoel – 18 maart
– Antwoord op Kamervragen over mogelijke schendingen humanitair oorlogsrecht
door inzet van VS-clusterbommen door Israël, 21-02-2007
  
Antwoord op Kamervragen vanwege uitspraak Israëlische Hooggerechtshof inzake legitimiteit
“buitengerechtelijke dodingen” (elders moord genoemd), 26-02-2007
“… Nederland speelt een rol in het toezien op de naleving van het internationale recht, onder meer door in voorkomende
gevallen Israël te wijzen op zijn verplichtingen onder het internationale recht…”, lipservice dus.
Excerpts from the Program of the [11th] National Unity Government, March 15, 2007 by Al-Ayyam
Israel shuns Palestinian cabinet
The Lost Five Years of the Peace Process, March 16, 2007 by Akiva Eldar
Norway-Hamas link angers Israel,  20 March 2007
Humiliation and Child Abuse at Israeli Checkpoints Strip-Searching Children, March 17, 2007 by Alison Weir
Olmert Reveals Real Goal of War in Lebanon, March 14, 2007 by Jonathan Cook
“Silent” expulsion of Palestinians holding foreign passports from the Palestinian Territory, occupied by Israel.
ICRR – Israeli Committee for Right of Residency, 18 March 2007; zie hierna.
ICRR
Israeli Committee for Right of Residency

18 March 2007

“Silent” expulsion of Palestinians holding foreign passports from the Palestinian Territory, occupied by Israel.

A Draconian change in the policy of the Israeli government with respect to residency and visitation in the Occupied Palestinian Territory (OPT) has been implemented, since sometime in early 2006, by means of a change in practices at the border entry points. People of Palestinian ethnicity holding foreign passports are subjected to denial of permission to enter or reenter or to prolong their stay even if they have lived in the OPT for many years, and established family, business, or employment.

This intolerable situation would never have arisen if the Oslo accords which determine the relationship between Israel and the Palestinian Authority had assigned responsibility for entry and residency in the OPT to the Palestinian Authority.  The present policy is, in itself,  a violation of the existing Oslo accords  in that the interim agreement states clearly that entry to the OPT via Israel for citizens of countries with which Israel has a visa agreement requires only a valid passport of the specific country.   Subsequent Israeli court decisions have validated this position.  It is also unacceptable that no procedure exists for the acquisition of permanent residency on the basis of marriage or employment that would be compatible with international standards.  One is driven to the conclusion that denial of foreign passport-holding members of Palestinian society from entering or remaining in the OPT, even though that required periodic renewal of temporary visas, which had been in place for many years, is indicative of a subtle policy of ethnic cleansing aimed at a vital component of Palestinian society whose contribution to public welfare is essential.  Those subject to this discrimination include business persons, professionals and academics whose role in the economy, medicine, public health, education and general well-being of society is most significant.

To appreciate the devastating scope of the severe measures that are now being applied please examine the Statement of the Presidents of the Palestinian Universities,
http://right2edu.birzeit.edu/news/article425

the study by the highly respected Israeli human-rights NGO B’tselem,
http://www.btselem.org/Download/200607_Perpetual_Limbo_Eng.doc
the statement by the Palestinian ad hoc committee addressing this issue,  the “Campaign for the Right to Enter”
http://www.righttoenter.ps
as well as many media reports, of which we will only mention one recently
published in the prestigious science weekly Nature, Vol. 445, p. 136 (11 January 2007). You may also read this article, as well as a more detailed presentation of the subject matter, in http://kibush.co.il/show_file.asp?num=18576

An ad hoc committee of concerned Israeli citizens (academics, physicians, human-rights activists), the Israeli Committee for the Right of Residency (ICRR), has been formed to try to reverse this plight of the Palestinian People.   It is the Committee’s firm belief that this officially unannounced , but cruelly implemented, policy is designed to destroy the establishment of a viable Palestinian civil society with a functional economy and active cultural, academic and health sectors.   The aim appears to reduce the quality of life in the OPT so as to induce people to leave.

In the wake of repeated protests by the diplomatic corps, to which the ICRR has turned for support, of Israel’s treatment of their citizens, the military Coordinator of Government Activities in the (Palestinian) Territories [CoGAT]  recently issued a directive creating an impression that the harsh entry and residency restrictions have been relaxed. Not only haven’t these quite inadequate directives been implemented yet, but the ICRR has questioned the legality of the directives. A more recent letter addressed to the foreign diplomatic missions in Israel by the head of the consular department of the Israeli Ministry of Foreign affairs is not only inconsistent with CoGAT’s directive; It further restricts the kinds of people whose entry applications will be considered. We are highly concerned that unless institutions and peoples of the European Union (we would hope along with the rest of the international community) intervene, tens of thousands of highly productive foreign passport-holders, and hundreds of thousands of their immediate family members would be expelled from the OPT.  Their banishment would leave behind an even more impoverished society and economy, as well as depleted academic and medical institutions.

Having addressed leading Israeli politicians (who ignored our repeated appeals), as well as  leaders of Israeli academia (to whose response we are still waiting) and diplomatic missions in Israel, we are now appealing to you, women and men of good will in the international academic and civil community, to express your concern to the government of Israel.

The issue we address is at the heart of any future hope for a peaceful solution of the Middle East crisis. Its adequate resolution will not require Israel to sacrifice any legitimate security interests, but would put an end to the ongoing policy of destroying Palestinian aspirations to a better future in their land.

We would greatly appreciate your contacting us if you would need more details or if you wish to offer us any advice that you believe could be helpful in confronting this issue.

Sincerely yours,
Prof. Aharon Eviatar
Prof. Rachel Giora
Prof. Emeritus Jacob Katriel
Prof. Yehuda Kupferman
Dr. Ruchama Marton
Dorothy Naor
Israel Naor
Dr. Hannah Safran
Dr. Anne J. Sartiel
On behalf of ICRR

25 maart
“Het enige Europese land dat nog bezwaar maakt tegen een voorzichtige ontdooiing van de relatie met de Palestijnse regering is Nederland”, NRC 24/25 maart 2007, pag. 5

Zo “viert” onze regering 40 jaar bezetting van 1967, o.a. dit negerend
– Free Hussam Khader and all political prisoners 
– Nonviolent Palestinian resistance to occupation: there is no peace with checkpoints or settlements, 23 March 2007
   
TV-tip voor 2 april: De Israel Lobby 
Begin van een serie t/m 7 mei.
  
Palestine Summer Encounter
  
On Palestine, Resistance, war on “terrorism”, NGOs: Interview with Hisham Bustani, zie hierna.
    
Israel-Palestine: Time for a bi-national state, Leila Farsakh, 20 March 2007  

http://electronicintifada.net/v2/article6702.shtml

Bespreking CIDI-boek over Hamas, Jaap Hamburger (EAJG), maart 2007, zie hierna.

Palestina: meer dan apartheid, daarom onoplosbaar? maart 2007, Jan Elshout
http://www.internationalespectator.nl/archief/laatste.html
   

DE ISRAEL LOBBY (DEEL 1)
Uitzending: 2 april 2007
Regie: Marije Meerman
Research: William de Bruijn
Productie: Judith van den Berg
Houden de Verenigde Staten Israël staande? En hoe lang gaan ze daar nog mee door? Mag je in Verenigde Staten wel kanttekeningen plaatsen bij die realiteit, of is de pro-Israël lobby financieel en politiek zo sterk dat de relatie tot Israël taboe is en daarmee onbespreekbaar? En wat gebeurt er met hen die het onzegbare toch aan de kaak durven stellen?
In maart 2006 publiceerden de Amerikaanse politicologen John Mearsheimer (University of Chicago) en Steve Walt (Harvard) het controversiële artikel ‘The Israel Lobby and US foreign policy’. Daarin betogen zij dat het niet -langer- in het belang van de VS is om het huidige Israël te steunen en te beschermen. Samen met politieke verschuivingen in het Congres en toenemende twijfel over het gevoerde Midden Oosten-beleid kan dit de vonk worden in een kruitvat. Tegenlicht spreekt met de betrokkenen in dit ‘nieuwe realisme’ debat.
Beide groeperingen komen aan het woord of aan de orde: zij die de hechte band tussen de VS en Israël in stand willen houden (neocon Richard Perle, de libanees-christelijke Brigitte Gabriel en evangelist John Hagee, de lobbyclub AIPAC), en zij die kritiek hierop leveren en niet zelden ‘slachtoffer’ werden van de lobby. Congreslid Earl Hilliard uit Alabama zocht toenadering tot de Arabische wereld en werd vervolgens overvleugeld door een politieke tegenstander die veel Aipac-geld achter zich kreeg. Van de historicus Tony Judt, die durfde te beweren dat Israël ‘een oorlogszuchtige en intolerante, door geloof gedreven etnostaat aan het worden is’, werd een lezing op het laatste moment afgezegd. En Human Rights Watch directeur Kenneth Roth werd persoonlijk getarget na kritiek op het geweld dat Israël gebruikte in de mini-oorlog tegen Libanon van afgelopen zomer.
Tenslotte de vraag in hoeverre de pro-Israël lobby uiteindelijk het militaire en politieke belang van Israël zelf bepaalt: kolonel Lawrence Wilkerson (ex-stafchef van Colin Powell) legt uit hoever de invloed van de lobby strekt in de beslissingsstructuur op het Witte Huis. En aan Congreslid en democratisch presidentskandidaat Dennis Kucinich de vraag in hoeverre hedendaagse politici zich eigenlijk aan de lange arm van de pro-Israël lobby kunnen onttrekken. Lobby, Congres, het Witte Huis en Israël zelf lijken in een verstikkende omhelzing beland te zijn: (hoe) kan dat ooit veranderen?
 

—– Original Message —–

Thursday, March 22, 2007
 
On Palestine, Resistance, war on “terrorism”, NGOs: Interview with Hisham Bustani

The Italian progressive magazine Senza Censura in its latest issue released a few days ago, published a comprehensive interview with the Arab leftist writer and activist Dr. Hisham Bustani.
 
Below find the full English version of this interview that tackles the issues of Palestine, Resistance, USA’s war on “terrorism”, NGOs, Imperialism and Globalization.
 
The Italian version can be found at the link:
 
Senza Censura’s website http://www.senzacensura.org/ 
 
  • Q: We’ll start with the question of Palestine which is a very complicated issue and the proposed solutions are many and sometimes contradictory. How do you look at this question, and how do you see its solution?
Hisham Bustani: The question of Palestine is not complicated at all, but those who refuse to see the simplicity of judging an incident were a racist colonialist-settler entity functionally-attached to Imperialism is built over the destruction, killing and expulsion of an entire population are the ones who act smart and start taking about how complicated things are.
 
Just because the decision dividing Palestine between its Arab population and the Zionist invaders happened to be a 1947 UN resolution supported by both superpowers at that time does not make this decision right or legitimate. And just because the Europeans felt responsible for Nazi and Fascist actions against the European Jews does not mean the European colonialists have the right to resolve the Jewish question and clear their conscience on the expense of a third party: the Arabs.
 
The struggle for Palestine has been subjected to a huge distortion, misinformation and deformation. In the west, a large number of people would think that the problem originates in 1967 when Israel occupied the West Bank and Gaza, forgetting that Israel was not really there just 20 years before 1967, and that the roots of the Zionist project in the Arab region dates back to formation of the Zionist movement in the late 19th century.
 
Also, the people in the west would think that the struggle for Palestine is a conflict between “Palestinians and Israelis”, whereas in reality it is an Arab struggle for liberation against Imperialism and Zionism.
 
Before the Colonialist division of the Arab East in the 1917 Sykes-Picot agreement between the British and French colonialist powers, there was no Palestine, Jordan, Lebanon, and Syria-the countries we know today. There was a joint space were the people lived together. These states are all colonialist fabrications under the “divide and rule” doctrine.
 
The solutions that have a certain degree of popularity are the two-state solution, or the unified democratic state solution. Both are very deficient, not objective, and unethical.
 
The two-state solution simply means that it is OK to occupy land and kill or expel its people, and then return portions of that land to some of its original inhabitants to make some sort of state with some authorities but all is completely controlled and monitored by the occupier whose original project of regional domination is still active and running! The outcome of the Oslo process is very clear, and such an outcome means further strengthening of the illegitimate racist colonialist-settler Zionist entity.
 
On the other hand, the “one democratic state” solution fails to resolve the contradictions of the occupier who is automatically transforms into a “normal citizen” under this formula. In addition, this presentation addresses the question from a “state” angle, thus failing to specify the basis of the struggle between the Arabs and the Zionists. This struggle is not about geography but rather for liberation from hegemony, it is the struggle of the Arab liberation project against the Imperialist/Zionist project. Such a struggle is impossible to resolve on the level of geography, it is only resolved on the basis of existence. It cannot be resolved from a “state” angle, only from a national liberation perspective or even an internationalist struggle to defeat Imperialism.
 
The solution in my opinion arises from the facts, and the facts are simple: Israel is an illegitimate entity that should be eliminated; the expelled people should be restored to their original status before the Zionist invasion dating back to as early as the start of the 20th century. This can be achieved in an Arab liberation struggle against Imperialism and Zionism that unifies the Arab masses who are the subjects of oppression and exploitation. Palestine will be dissolved in this unified Arab entity as it was the case before 1917, and all the contradictions will dissolve with it. This step is necessary to achieve sovereignty of people over their land an resources, achieving social justice, and socialism.
 
It is important for the European left specifically to readdress this question, and come out from under the tremendous distortion and misinformation, and shape a revolutionary approach to the question of Palestine which is the center point of Imperialist re-invention of consciousness to be compatible with its interests. European left should understand the nature of the struggle, and the contradictions that need to be addressed, and the centrality of Palestine for Imperialism today. One cannot be anti-Imperialist and soft on Israel at the same time. Israel is the materialization of the Zionist/Imperialist project in the Arab region; it must be confronted and eliminated.
 
Unfortunately, contributing to the main problem are the Arabs themselves (activists and organizations). Most of those attending conferences in Europe and the world are either part of the official strata or NGO-connected or financed, and those (for obvious reasons) stay within the limits of the local regimes or the agendas of their sponsors. Another type are those who presume that there is a special way to approach Europeans, that the speech we say internally is not suitable for foreigners, thus they end-up saying what he/she thinks the Europeans want to hear! These attitudes completely destroyed the true nature of the Arab struggle in international forums.
  • Q: The official Arab regimes were defeated by Israel while the resistance was not. How do you explain this?
Hisham Bustani: In general, the official Arab regimes throughout their short history, are the secretion of the Colonialist era, and the Arab ruling classes are connected and subordinate to Imperialism and are dependent even in their political existence.
 
The Arab regimes do not want to go into battles with Israel, on the contrary, they want to support Israel’s existence and promote US projects in the region for many reasons:
 
1-     The connection of interests and existence through the mechanism of “dominator and dominated”.
2-     The existence of Israel is a functional reason for the existence of the Arab regimes because the regimes are important in the dilution of the popular contradiction with Israel, and are a guarantee against the explosion of people its face.
3-     The abnormal and illegitimate existence of Israel is a reflection of the abnormality and illegitimacy of the Arab regimes themselves, thus giving it some sort of “normality” and “legitimacy”.
4-     Israel’s function as a barrier against the realization of the Arab liberation project and the unification of the exploited Arab masses is a reflection of the Arab regimes’ same function as they consider the current states resulting from Colonialist division an ultimate political horizon.
5-     The Arab regimes have no Arab project, nor do they have projects on the level of the current states, and they are one and part of the US/Zionist project in the region.
 
The regimes are the partners of Israel, and that is why they never defeated it.
 
The resistances in Palestine and Lebanon have proven that the Israeli society which comprised of a wide array of nationalities, ethnicities, and races, is a fragile fabricated society that can easily break. All that it takes is a real will to resist, and the Israeli society will collapse under the bombardment of short-range missiles and martyr bombers. That is particularly why Israel and the Arab regimes engage in a never-ending “peace” process, the principle aim of this process is to protect Israel and buy it time to strengthen its weak internal structure and accomplish more homogenous state between its constituents.
 
Following the Hezbollah defeat of Israel twice (in 2000 and 2006), it has become clear that the 50-year-old management of the Israeli file by the Arab regimes was an organized set of deceptions aiming only at buying time for Israel to strengthen itself internally and externally.
  • Q: What did the USA accomplish in its “war on terrorism”, and how successful was its endeavor to “make” a new Middle East?
Hisham Bustani: The war on “terrorism” does not aim at fighting “terrorism” even in the American definition of this term. The war on “terrorism” aims at many other goals:
 
1-     Controlling strategic oil and gas reserves located in the Arab region and mid Asia, this will hinder other rising economies in the world (Europe, China, and Japan) and render it vulnerable to American embezzlement.
2-     Planting more US military bases in regions that were “forbidden” before like the Arab Peninsula, Eastern Europe and former Soviet republics, thus surrounding the entire world with a belt of military bases with the capability of military intervention anywhere in the world.
3-     Terminating the last pockets of military resistance concentrated in the Arab region (Iraq, Lebanon and Palestine), Central and South America (Mexico, Colombia, Peru), and South East Asia (Nepal, Philippines).
 
In short, what the USA calls “war on terrorism” is simply an effort for geopolitical rearrangement of the world under a single dominant power after the previous international formula (the balance of the victorious powers in WWII) ended by the end of the cold war.
 
The USA might succeed in controlling energy reserves and implanting military bases as a result of its war on “terrorism”, but it will surely fail in suppressing and “domesticating” the people and defeating resistance movements. This will deprive the US its security and increase its spending especially on the military, so the advantages reaped by control are lost by the high cost of maintaining this control (look at the examples of Vietnam and now Iraq). “Creative chaos”, one of the most prominent accomplishments of US war on “terrorism”, will come back to slap the US itself in the face, and maybe deliver a knock-out.
 
This takes us to the second part of your question. The American success in creating a “New Middle East” is partial. The US succeeded in many important aspects: implanting the Arab East with military bases, Controlling oil reserves, neutralizing the “rouge” regimes by elimination (Saddam Hussein) or isolation (Bashar el-Asad), and throwing back Arab social formations hundreds of years to the past by promoting pre-national and pre-state social structures (sectarian, religious, ethnic, clan).
 
The failure is manifested in two main issues that will result in the complete failure of the New Middle East project as a whole:
 
1-     Israel’s complete incapability of integrating itself in the region and becoming the main regional economic axis because of the people’s confrontation to this integration.
2-     Incapability of the USA and its allies to strangle the resistances in the Arab region, moreover, the Iraqi and the Lebanese resistances have accomplished huge blows to the US and Israel, and were successful in hindering their projects and transforming the Arab East into a swamp where the Americans cannot win, and cannot leave.
 
Now is the precise moment to direct a crippling blow to Imperialism here in the Arab East. It is a historic moment that does not come very often. Revolutionary and progressive forces around the world should become aware of this fact and their historic role in materializing the success of the resistances. This requires a global alliance of all anti-Imperialist forces, and this is not easy when taking into consideration the pacifist trends prevalent among the Left in Europe and the USA.
  • Q: In the Arab World, the term “resisting normalization” with Israel has a special meaning which is not well-known to those outside. What can you tell us about it?
Hisham Bustani: Normalization is a diplomatic term used when the ties between two hostile states are back to normal and a process of “mutual recognition” starts. This term took on a more politically-loaded meaning in the aftermath of the signing of a “peace” agreement between Egypt and Israel in the late 1970s.  The term was then used to refer to the “acceptance of the Zionist state” by the Egyptian regime and the economic, political and cultural ties which were to take place accordingly. Confronting normalization and refusing relations with the Zionists became the dominant position of Arab people, in Egypt and elsewhere. This became intensified in the early 1990s after the signing of the “peace” agreements between Israel and the authorities in Jordan, on the one hand, and the Palestine Liberation Organization, on the other, and the collapse of the official Arab boycott of Israel.
 
The Arab masses felt betrayed. Resisting acknowledging Israel as a “neighbor” and a normal entity was a way to show their commitment to the historic struggle for liberation. A political movement emerged from this popular feeling, named The Movement against Normalization.
 
The biggest danger of normalization lies in its intellectual and philosophical dimensions. Normalization means accepting the abnormal, unjust, and contradictory to the interest of the people as a fact to be dealt with as an acceptable status quo. Normalization is promoting a fake edition of history that people are prompted to believe and act accordingly, and it come to supplement other huge lies (or lets say other normalizations) like the “international legitimacy” which actually represent the political will of Imperialist powers; or the “democratic projects” of the US in the region which is in reality a hegemony project.
 
The aim from the start was to integrate the Zionist entity in the Arab region as a normal state, paving the way for its becoming an axis of economic and political control over its weak and fragmented surrounding. To pass Israel along with its lies and projects, it was necessary to pass more preliminary lies on top of which come the colonialist-made states (the Arab states we know today) and its subdivisions (sects, religions, clans, ethnicities). Accepting the colonialist division of the Arab region, and accepting the resulting state as the end of history, means the end of the Arab liberation struggle and its actual death. This will transform the people into isolated social structures with no depth, each having its individual interests to be sought regardless of the collective interest of the people, meaning materially acknowledging the Zionist entity and organically integrating within its project as the only alternative for survival.
 
I must refer to an important and often disregarded act of normalization that is being calmly passed all over the world, and that is normalizing the political process going on in Iraq under the full control of the US occupation. This process with all its branches (government, parliament, presidency, elections…) is an illegitimate and abnormal process conducted under the full control and supervision of the occupation and serves its interests. Therefore, dealing with the outcome and representatives of this process is a frank act of normalization, a forgery of comprehension and consciousness, and deeply harms the interests of Iraqis and the Arab liberation struggle in general. This reception of officials representing the political process in Iraq should be confronted as they are clients of the occupation and dealing with them on the official or popular level is an act of support to the occupation and its tools.
  • Q: Why do the western NGOs concentrate on supporting “civil society institutions” in the Arab World, and what is your opinion about their role?
Hisham Bustani: The term “civil society institutions” is so vague. I don’t feel comfortable with it as it is deemed to replace the concept of popular organizations that are militantly involved in the act of change. In addition, the so-called “civil society” is not a unified body, and it does not represent a contradiction, an alternative, or even a parallel phenomenon to the regimes; it is rather a foggy name that designates a number of formations that move with different, and many times conflicting, interests. They also move with different degrees of independence from (or dependence on) local governments or Imperialist powers that finances a lot of organizations that fit under this term.
 
It is important to point to a certain sector of individual-run institutions that are registered as non-profit companies (which is a frank lie because they make lots of profits!) who are now specialized in what is known as NGO-business. These companies have huge names dealing with human rights, democracy, freedom of press, women rights, children rights and others, and are presented in international meetings are representatives of the “civil society”, even though they are owned by individuals, have no general assemblies or elected leadership, and are mainly financed from foreign embassies!
 
Institutions receiving such funds, will bend to the demands, agendas, and terms of those paying the money, and will eventually become their local tools. If we knew that the biggest fund-suppliers in the Arab region are USAID (a US governmental agency), the embassies of the US and the UK, Ford Foundation (with its proven CIA connections), German foundations connected with the German mainstream political parties (Friedrich-Naumann-Stiftung, Friedrich-Ebert-Stiftung, Conrad Adenaur Foundation), we can easily conclude that the money paid are not your usual charity give-away.
 
Such institutions play dangerous roles: they conduct research and surveys providing important intelligence information, promote terminology that serves hegemony like “the middle east”, “international legitimacy”, “non-violence”, “conflict resolution”, “two-state solution”, “coexistence with Israel” and so on. They also deal with the issues fragmented and isolated from the general context, for example: taking about democracy without referring to the occupation, this destroys the general context itself and transforms it into isolated non-relevant bits and pieces. Finally, many of such organizations help and support the occupation under the cover of humanitarian work. Let me elaborate on this point: It is well-known that the aim of any resistance is maximize the costs of occupation to a degree exceeding its benefits. It is also known that the occupation force id fully-responsible for the land and people that falls under their occupation regarding security, services, administration and others. NGOs and so-called “civil society organizations” comes in with the occupation to implement health, water, sewage and other programs, thus removing a huge load and a huge cost off the occupation force, which will ultimately lead to elongation of the occupation period and comprises a huge help to the occupiers. Such organizations have mushroomed in Palestine and Iraq under the consent of the occupiers.
  • Q: We’ll finish with the issue of Globalization. What does Globalization represent in your opinion, and what are its effects on the Arab World?
Hisham Bustani: To start we must specify a clear definition for the term “Globalization” which has become so trendy in the Arab World that everyone talks about it through reflecting their personal definitions and visions of the term, thus removing it from its objective nature to reflect an array of subjective opinions: the overwhelming proliferation of technology (especially communication and media technologies like mobile phones, internet and satellite TV stations), or the global nature of thoughts and ideas, or the transformation of the world into a “global village” where its inhabitants can easily interact, get to know each other and talk. Giving Globalizations the former meanings (as an example to the subjective opinions being marketed on that issue) comes in the context of trying to prove that resisting Globalization is useless, and to portray those who call for its resistance as retarded and against progress and development.
 
The subjective meanings above have no relation to the objective reality of Globalization which is one of the evolutionary phases of Capitalism, where Capital endeavors to remove all laws, regulations, and obstacles that hinders its movement from one place to another for speculation in financial and capital markets, and maximizing profits through “investing” in countries that provide cheap labor, have weak trade unions, have no legal protection of man and nature, and where infrastructure, water, electricity and land are provided in “advantageous prices” to “attract” this Capital.
 
Globalization did not come by itself a “natural” development. It was enforced by the powerful countries through organizations claimed to be “international” that in reality represents the interests of these powerful countries such as the World Bank, the International Monetary Fund, the World Trade Organizations and others. This enforcement came through political conditions made by these organizations on loan plans to the poor countries through the following scenario:
 
The North colonized and occupied the South, ripped off its wealth and resources (and still do till now). As a result, the South became poor, and when its countries wanted to implement development plans, it needed huge loans, so the ex-colonizers loaned them the money from the rip-off proceeds (i.e. loaned them their own money!).
 
Because the regimes that inherited power from the colonizers in the countries of the South were corrupt and in many instances, puppets to the ex-colonizers, the biggest parts of these loans ended up in the pockets of these ruling regimes and the classes connected to it, which meant more loans and so in, until the South countries (now called the Third World!) became up to its chin in debt that it is no longer able to pay even the interests on these loans.
 
Through this open door, the powerful countries of the North came in under the excuse of “helping the poor countries settle their huge debts” through “economic restructuring”, which is the nice name for a fully-blown hegemony project. “Restructuring” means three main things:
 
1-     Withdrawal of the state from its responsibilities in the social sector like health, education and others for the benefit of the private sector that cares for nothing but profit.
2-     Privatization of industries, services and other state-owned sectors that was originally built by the money of the people themselves (through taxes and other forms of contribution and funding) in order to finance paying back some of the loan interests, that were originally the result of corruption and failure of development plans.
3-     Amending all economy-related laws so as any regulations, obstructions and protections against outside capital are removed; and introducing new laws such as “Investment Encouragement Laws” that in fact give Capital huge tax exemptions and advantageous prices on infrastructure facilities and services, thus the people finance infrastructure projects for the benefit of the Capitalist project that pay no tax, abuse the environment, and exploit the same people who financed the infrastructure of these projects in the first place.
 
As might be expected under such settings, local industries cannot compete with trans-national corporations that have huge budgets and tremendous capabilities and experiences supported by powerful armies and political wills that only considers what accomplishes its interests with no regard to ethics or rights. This way, the trans-national corporations will prevail on the economic scene of the poor countries without direct colonialism in most of the cases. The following mechanism is often observed:
 
Trans-nationals will take over mining and exploration industries, in addition to high-profit service sectors (like communications). It makes large savings by using unprotected, cheap third-world labor, and then by exporting and re-exporting, it will sell the same products in these same countries at very high prices after the local competitors are eliminated through dumping, reducing prices below cost for a limited time, taking over competitors among other mechanisms.
 
In this way, a trans-national sports corporation that manufactures its footballs in Pakistan with child labor paid around one dollar a day, will re-export these same footballs to Pakistan and the rest of the world to be sold at eighty dollars per piece to be bought by the same child who was exploited in it manufacturing!
 
What is so sarcastic is that these powerful countries preaching deregulation, removing protections on local industries, and promoting removal of state support to farming, industry and other economic activities under the slogans of “openness”, “increasing competition”, and “supporting free trade”; practice themselves economic protection and support policies!! Well known examples are: the problems between Europe and the USA on the latter’s protection of its steel industry rendering EU steel uncompetitive; the North’s demand that countries of the South should abolish all forms of support to farming (which is the main economic activity in the South) in order to overwhelm it with the farming products from the north which is completely state-supported (EU governments as an example spend two euros per day on each EU cow!).
 
More examples: In France, the government intervened “with all its weight” to prevent the Italian company Enel from taking over the French electricity and water company Suez, and gave instruction for a merge between Suez and the governmentally-owned Gaz de France. French Prime Minister Dominique de Villepin stated that this step is important because “of the strategic importance of energy to France”, whereas Italy considered this action as extreme as “an act of war”, while Enel’s CEO Fulvio Conti regarded this action as an act of “nationalizing” Suez. Another event in Spain, where the government there is trying to obstruct a take over of a local energy company (Endesa) by the German E.ON Energie. In addition, the Spanish government stated that it will expand its authorities to prevent foreign corporations from owning Spanish energy firms. In another example, the US administration obstructed the taking over of a corporation from Dubai of a US port-management deal.
 
In conclusion, Globalization is a mechanism to facilitate the hegemony of the Capitalist trans-national corporations, and to increase their profits by ripping off the world and exploiting the people via transforming them into consuming slaves. Globalization is not the enemy to be confronted, simply because it is a mechanism, a tool, and it is useless to fight a tool, you have to fight the one using the tool, and in this instance, it is Capitalist Imperialism. Therefore, I think that the slogans “anti-globalization” or “confronting globalization” are illusive, because as I said, globalization is a tool of Imperialism, so the thing to do is to confront Imperialism itself not its tools.
 
Another mix of concepts is made by those who divide Globalization into many “globalizations”: economic globalization, cultural globalization, military globalization and so on. This is also an illusive division to portray that “not all aspects of globalization are bad, only some are”. Globalization is an economic phenomenon as I clarified above, but to support it you need additional tools like culture, military and others.
 
For example: For the beauty industry to sell thousands of billions of dollars worth of commodities, it must market a certain trend of clothing, a certain set of beauty “values”, what is acceptable and what is not acceptable, and for that it mobilizes huge armies of models, singers, performers, magazines, video clips, satellite stations, creating by this its own “culture”, which in reality is not a culture but a consumerist propaganda that drives people to spend money for the benefit of the manufacturers and promoters of this propaganda who earn their profits from nothing! Same applies on food trends (McDonalds, Burger King, Coca Cola, Pepsi…etc all create and promote certain life-styles and habits to maximize their sales, and thus their profits), Mobile phones, and other commodities that are transformed into buy-or-die items.
 
Military intervention comes to settle issues were political and economic intervention failed. The example of Iraq is very illustrating, were corporations like Bechtel and Halliburton followed the soldiers to the oil wells and infrastructure projects.
 
I will now approach another aspect of the question: the effect of Globalization on the Arab World.
 
The ruling regimes in the Arab Homeland are similar to those prevalent in the third world: they are a continuation of the colonialist era, and integrated in the interests of the Imperialist powers. Due to their political and economic subordination with Imperialism, these regimes do not represent the interests of their people, but rather the interests of the powerful states and the trans-national corporations. These interests develop and change, which means that these regimes are discussable and changeable when maintaining Imperialist interests needs different approaches. This makes these regimes subjects for continuous embezzlement from the outside and continuous fear from the inside. This results in a complete subordination to the outside and a tight security fist for the inside. This is first effect of globalization (=Imperialism) on the Arab Homeland.
 
The second effect is the complete and final discarding of independent local development programs, opening local markets, removing protection on local industries and services, in addition to selling out the public-owned establishments. This automatically led to the loss of state control over the economy resulting in a huge increase in prices, inflation accompanied by stability or even a decrease in salaries, laying off large numbers of workers, and the absence of real work possibilities resulting in the state-led propaganda of “overcoming the culture of shame” that calls on university graduates to become 100$/month slaves at the Zionist and trans-national industries in Jordan’s Qualified Industrial Zones (QIZs).
 
The third effect is that the state discovered that it has no sources of income after privatization and selling-out the public sector (one of the most income-generating sectors for the state), canceling taxes and customs barriers due to its commitment to free-trade agreements (another source of income), removing taxes on foreign capital to “attract” investment (a third source of income). The only source of income left is taxes collected from the people, and traffic tickets! So the regimes stopped subsidizing essential commodities, introduced a “sales tax” and increased it many times (now in Jordan it is 16% on any purchased item), became very strict on income tax, and the entire government sector became a money-collection frame that provides no services.
 
So under globalization, the state:
1-     Transformed into a facilitator for Capitalism and its exploitation of workers, people and resources through changing legal frameworks and removing protections and controls while taking commissions in return in the form of aid or benefits or others.
2-      Provides no services since it abandoned its social tasks to the private sector.
3-     Collects money from the people in order to implement these points!!
 
It is the smartest work of deception in history: the people financing their own destruction, exploitation and transformation into consumerist slaves!!
 
The Arab people and the people of the world in general have no interest in such a system. What is needed is not to follow Imperialism and its globalization, but rather going for independent development and detachment from dependence. Anyone claiming this to be impossible should refer to the experiences of Venezuela, Bolivia and Cuba who still hold in the face of US embargo that maybe the longest in history.
 
What is impossible in the Arab region is that such independent development be accomplished on the individual state level, that is why the Arab regimes work hard to promote the current Arab states as an ultimate horizon and a final status, meaning in reality eternalizing dependence and subordination and as a result, maintaining the interests of the ruling classes. What we need is to throw the “Arab states horizon” in the trash can and going back to a pan-Arab approach. My opinion as a Marxist is that to confront Imperialism, Zionism and their tools in the Arab region (the Arab regimes), the exploited people should unite to form the propeller for revolution.


Nieuw Nederlandstalig boek over Hamas verschenen
Bij Aspekt is kort geleden het volgens deze uitgever eerste Nederlandstalige boek over Hamas verschenen, ‘Hamas portret en achtergronden’. Het boek is gepubliceerd in de Cidi-informatiereeks, ‘die het inzicht in het Midden-Oosten verdiept’. De auteur, Wim Kortenoeven werkt zelf voor het Cidi, als ‘researcher’, en redacteur. Hij schreef in 2005 ‘De Kern van de zaak’, ‘feiten en achtergronden van het Arabisch Israëlisch conflict’. Het moet gezegd dat Kortenoeven met dit nieuwe boek een prestatie van formaat geleverd heeft, al schuilt die niet in de opbouw. Die doet rommelig aan, is nu eens thematisch en dan weer chronologisch, een schrijfstijl die ook ‘De Kern van de zaak’ kenmerkte. Kortenoeven springt graag van de hak op de tak, wisselt citaten af met documenten en grote lijnen met details en uitweidingen. Zijn betoog werkt vermoeiend, door de bijna als een Sterspot herhaalde boodschap- ‘Hamas bestaat louter uit een bende onverbeterlijke moordenaars’- en door een zekere willekeurigheid van het rond die boodschap heen bijeengebrachte materiaal.

De auteur kondigt in zijn voorwoord aan, als opmaat naar beter begrip van denken en doen van Hamas, uitgebreid aandacht te besteden aan wat hij noemt ‘de gecompliceerde achter-gronden van het Arabisch Israëlisch conflict’ en de ‘joodse en islamitische opvattingen over politiek en staat en die over internationale respectievelijk intermenselijke verhoudingen’. Voorwaar een heel programma. De vraag rijst wat hij kan bedoelen met ‘de’ joodse opvat-tingen over deze onderwerpen, waar onder joden zelf het sleetse grapje de ronde doet dat, indien twee van hen bijeen zijn, drie meningen te beluisteren vallen. Kortenoeven behandelt er enkele van, in een paar pagina’s, maar onder ‘joodse opvattingen’ hebben wij in dit boek toch vooral de opvattingen van het Cidi te verstaan, en meer in het bijzonder die van Wim Kortenoeven.

Hoe Hamas te begrijpen als de Israëlische bezetting buiten beeld blijft?
De in het oog vallende prestatie evenwel is, dat het hem lukt om niet één keer in zijn boek de term ‘bezetting’ te laten vallen, behalve in een zijdelingse voetnoot over de periode 1949-1967, toen Jordanië de Westelijke Jordaanoever en Egypte de Gazastrook ‘bezet’ hielden. De Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden echter, de moeder van alle bezettingen en het werkelijk belangrijke feitencomplex voor wie wil bijdragen aan de kennis over Hamas, komt als begrip in het boek niet voor. Dat is geen toeval, en nog minder een domheid van Kortenoeven; hieruit spreekt zijn overtuiging dat er, in weerwil van het internationale recht niet zoiets bestaat als een Israëlische bezetting. Het is een overtuiging die hij nergens nadrukkelijk als zodanig onder woorden brengt, maar die zich laat afleiden uit het vermijden van de term, en uit de wijze waarop hij zijn kijk op de doelstelling van Hamas formuleert. Hamas, schrijft hij, ‘keert zich niet tegen de al dan niet rechtmatige Israëlische controle van bepaalde in 1967 veroverde gebieden tussen de Middellandse zee en de Jordaan, maar tegen het bestaan van de in 1948 gestichte staat Israël als zodanig’. Wat het gros der ter zake kundigen ‘bezetting’noemt, heet derhalve bij Kortenoeven ‘de al dan niet rechtmatige Israëlische controle…van bepaalde gebieden’. Het is precies dit judocentrische standpunt, deze permanente en pertinente ontkenning van rechten van anderen, dat de bron is van de problemen rond Israël, en van de grote woede onder Arabieren en Palestijnen. De laatsten dragen de dagelijkse last van deze ‘controle’, die voor hun niet anders is dan een verstikkende bezetting, zonder perspectief op een eigen, politiek zelfstandige, economisch levensvatbare en territoriaal aaneengesloten staat.

Kortenoeven weigert vanuit zijn optiek daar oog voor te hebben, wat voor een researcher niet erg onbevangen aandoet. Voor hem is Hamas slechts een terreurbeweging, -en laat daar geen misverstand over zijn: ook als terreurbeweging heeft Hamas zijn sporen meer dan verdiend-, die ‘moord op joden’ in het vaandel heeft geschreven, en op langere termijn een agenda voert, waarin zij wil bijdragen aan een islamitisch wereldrijk. De bordjes zijn op verrassende wijze verhangen: hier worden in een Cidi-uitgave al op pagina 1 Arabieren er van beschuldigd, naar wereldheerschappij te streven.

Hamas een tak van de Islamitische broederschap?
Ondanks de pretentie om context en achtergrond te geven, blijft de veruit belangrijkste factor, de Israëlische bezetting, dus onbesproken, en zelfs onbenoemd. Hamas lijkt bij Kortenoeven te zijn ontstaan als voortzetting van filosofisch-religieus gedachtegoed, maar in een politiek-sociaal vacuüm. Om de bezetting als belangrijkste ‘raison d’être’ van Hamas buiten beeld te houden, doet Kortenoeven veel moeite om de ideologische oorsprong van Hamas, zoal niet tot de tijden van de profeet, dan toch in ieder geval tot 1928 terug te voeren, het oprichtingsjaar van de Moslimbroederschap, waarvan Hamas een Palestijnse tak zou zijn. In Kortenoevens merkwaardige formulering: ‘Hamas is een functioneel uitgroeisel van de al sinds 1945 bestaande Palestijnse afdeling van de oorspronkelijk Egyptische Moslimbroederschap’. Ook bij de officiële presentatie van het boek ten kantore van het Cidi werd van dat punt, de Moslimbroederschap als oorsprong van Hamas, veel werk gemaakt; er was zelfs een minzame Israëlische universitair docent, Uri Kupferschmidt, uitgenodigd om deze bewering te staven, maar hij ging er niet erg van harte in mee. Uit zijn genuanceerde lezing werd duidelijk dat niet van ‘de’ Moslimbroederschap gesproken kan worden, zo uiteenlopend zijn in de loop van tachtig jaar de maatschappelijke reacties geweest op de omstandigheden en ontwikkelingen in de diverse Arabische landen, landen die wij in ons denken veel te makkelijk op één hoop gooien, en als ‘onveranderlijk’beschouwen.

In het boek zelf is de bewijsvoering gestoeld op artikel 2 van het handvest van Hamas, waarin inderdaad met woorden teruggevallen wordt op de Broederschap, maar er is meer nodig dan woorden, om een materieel verband te leggen. In dat opzicht is het betoog in het boek niet erg overtuigend, wat niet verbaast als we met een ‘functioneel uitgroeisel’ te maken hebben, van een afdeling uit 1945 van een beweging uit 1928. Om nog een andere reden, dan om de relatie tussen Hamas en de bezetting weg te poetsen, is het leggen van een verbinding met de Moslimbroederschap voor Kortenoeven aantrekkelijk; het strookt met zijn ook al weer niet met zoveel woorden uitgesproken maar om de hoek liggende opvatting, dat we met Arabieren al gauw van doen hebben met onverbeterlijk haatdragende, amper tot reflectie, verandering, pragmatisme, compromis of realiteitsbesef in staat zijnde lieden, die vaak een geloofsinter-pretatie aanhangen die zich onderwerping van tegenstanders tot hoogste doel heeft gesteld.

Het Hamashandvest
In die zin ook analyseert hij het roemruchte oprichtingshandvest van Hamas, uit 1988, als een uit zijn aard niet voor enigerlei vorm van aanpassing vatbaar oorlogszuchtig document. Zijn werk is zelfs geschreven rond het Handvest; hij wijdt er een kwart van het boek aan. In zijn analyse van het Handvest openbaart zich naast de negatie van de bezetting een tweede ernstige tekortkoming van deze studie en van haar auteur: hij realiseert zich niet, dat er inmiddels ook bij Hamas een in documenten vastgelegde aanzienlijke evolutie van opvattingen en strategieën heeft plaatsgehad. Daarover hieronder meer. Het komt hem niet uit; het zou de boodschap die de researcher er in wil hameren, Hamas is een onverbeterlijke terreurorganisatie, wegslaan. Zo doet zich de paradox voor, dat de opvatting van Kortenoeven over Hamas onwrikbaarder blijkt, dan de opvattingen van Hamas over haar eigen rol en strategie. Natuurlijk heeft Kortenoeven een punt als hij daartegenover stelt, dat het Handvest nooit herroepen is, maar een open houding zou bijvoorbeeld zijn, te analyseren hoe de diverse documenten zich dan wel tot elkaar verhouden. Dat is veel gevraagd van een auteur die zelfs nu nog twijfels uit over de vraag of de PLO eigenlijk wel ooit echt hààr handvest heeft herroepen.

Zo ver komt Kortenoeven ten aanzien van Hamas niet eens: zijn boodschap is dat Hamas het weliswaar uit tactische overwegingen kan opbrengen tijdelijk haar doelen bij te stellen, maar geen afstel kent, en op een geschikt moment alsnog zal toeslaan. De Hoedna, de langdurige wapenstilstand die Hamas bij verscheidene gelegenheden heeft voorgesteld, wordt een enkele maal ook door Kortenoeven genoemd. De idee is dat beide partijen langdurig afzien van wederzijds geweld, en in die periode politieke onderhandelingen voeren over hun geschil-punten. Dat is in zijn ogen niet anders dan een arglistige opzet, kwaadaardige misleiding om het einddoel, de vernietiging van Israël, op een ander moment alsnog te realiseren. Hier openbaart zich de paradox waartoe de argwaan leidt: Hamas valt voor geen stuiver te vertrouwen als het over vrede spreekt, maar op haar woorden over verzet en vernietiging kunnen we voor 100 procent afgaan. Het is Kortenoeven die als ingewijde de woorden voor ons duiden zal. De Hoedna, zei hij bij de presentatie van zijn boek, is een instrument om oorlogsdoelen te bereiken, en niet een instrument om vrede te bewerkstelligen. Het is een bekend mechanisme, waarvan de auteur hier blijk geeft: doelen aan de eigen kant legitimeren door de ander op voorhand als inherent onbetrouwbaar af te schilderen. Kortenoevens kant is die van het expansionistisch Zionisme; die beweging verdraagt geen Hoedna, en al helemaal geen politieke onderhandelingen over de geschillen met de Palestijnen.

Hamas in eigen woorden
Kortenoeven heeft evenmin aandacht voor het uitgebreide sociale opbouwwerk van Hamas; in zijn ogen is de organisatie ook in dat opzicht niet anders dan de vos die de passie preekt. Hij probeert in zijn boek bijna overijverig de onverbeterlijke oorlogszuchtigheid van Hamas te bewijzen; woorden als de volgende, van eerste minister Haniyeh, in de Guardian van 31 maart 2006, gaan aan hem voorbij. Haniyeh reageerde op de verkiezingsoverwinning van Olmert, en diens toen nog actuele maar inmiddels verlaten plan, de bezetting te consolideren, onder het mom van ‘eenzijdige terugtrekking’. ‘Geen plan zal werkbaar blijken’ zei Hanieyh, ‘als er geen garantie gegeven wordt dat, in ruil voor het stopzetten van de vijandelijkheden van beide kanten, Israël zich volledig zal terugtrekken van al het land dat het in 1967 heeft bezet, met inbegrip van Oost-Jeruzalem; dat al onze gevangenen worden vrijgelaten; dat uit alle nederzettingen alle kolonisten zullen vertrekken, en dat het recht van alle Palestijnse vluchtelingen op terugkeer wordt erkend’. Wat ook het oordeel mag zijn over deze eisen, die overigens nauw aansluiten bij het internationale recht, hier staat niet dat heel Palestina ‘bevrijd’ moet worden, noch dat Israël zou moeten verdwijnen. Even verderop schrijft Haniyeh: ‘Wij van Hamas, wij zijn voor vrede en wij willen een eind maken aan bloedvergieten. Wij hebben meer dan een jaar een eenzijdige wapenstilstand in acht genomen, zonder wederkerig antwoord van de Israëlische kant. De boodschap van Hamas en de Palestijnse Autoriteit aan de invloedrijke machten is aldus: spreek ons niet langer aan op Israëls ‘recht van bestaan’, of op beëindiging van ons verzet, totdat u een toezegging van de Israëli’s hebt verworven, zich terug te trekken van ons land, en onze rechten te erkennen’. (…) ‘Vreedzame middelen kunnen werken, als de wereld bereid is zich te binden aan een constructief en eerlijk proces, waarin wij en de Israëli’s behandeld worden als gelijken. Wij zijn de racistische benadering door het Westen van dit conflict, waarin de Palestijnen als minderwaardig worden beschouwd, zat en beu. Hoewel wij de slachtoffers zijn, strekken wij onze hand uit in vrede, maar alleen als die vrede gepaard gaat met rechtvaardigheid. Maar als de Israeli’s doorgaan met onze mensen aan te vallen en te doden, onze huizen te verwoesten, ons sancties op te leggen, ons collectief te straffen, en mannen en vrouwen gevangen te zetten die hun recht op zelfverdediging uitoefenen, hebben wij alle recht van de wereld om met alle beschikbare middelen te reageren’. En hij eindigt met: ‘Dit is een geschikt moment om vrede te sluiten, als de wereld vrede nastreeft’. Ferme taal, taal die duidelijke eisen formuleert jegens Israël, maar geen onverzoenlijke taal, geen taal die vernietiging van de tegenstander predikt, terwijl toch toen de boycot van Hamas, gericht op het onderuit halen van de gekozen Palestijnse regering, al in volle gang was gezet. De recente regeringsverklaring van Haniyeh ademt eenzelfde sfeer. Geen blind geweld, geen overgave, maar een vergelijk op basis van wederzijdse erkenning van bestaansrecht en het recht op een eigen staat. 

Hoe zou Israël, hoe zou Kortenoeven reageren, als het Westen een totale economisch-financiële en politiek-diplomatieke boycot van Israël afgekondigd zou hebben, de bewegingsvrijheid van alle Israëli’s tot het uiterste zou beperken, hun steden zou omsingelen en naar willekeur binnenvallen, gekozen Israëlische parlementariërs en benoemde ministers zou arresteren, alles met het motief dat nu eerst onverwijld al het bezette land ontruimd en het recht op zelfbeschikking van de Palestijnen in een eigen staat erkend diende te worden, en alle met de Palestijnen gesloten overeenkomsten, met name Oslo, nauwgezet nageleefd behoren te worden? Het laat zich raden, Kortenoevens verongelijktheid zou geen grenzen kennen. En dat terwijl Israël openlijker, in woord en metterdaad, de vernietiging van Hamas belijdt, dan omgekeerd.

Anderen over Hamas
Behalve uitingen als deze van Haniyeh, negeert Kortenoeven zo goed als geheel de inhoud van drie belangrijke documenten, die een ander licht werpen op Hamas. In de Palestine Review van zomer 2006 wijdt de Hamaskenner Khaled Hroub, -die in het register van Kortenoever niet voorkomt-, een lang artikel aan deze drie documenten, die veel recenter zijn, dan het Handvest van 1988. Het gaat om het verkiezings-programma van Hamas uit het najaar 2005, en het Hamas-programma voor een regering van nationale eenheid uit maart 2006. Volgens Hroub het belangrijkste van de drie is de regeringsverklaring van premier Haniyeh van 27 maart 2006, in samenhang met diens kabinetsprogramma. Het zijn documenten waaraan in het westen amper aandacht besteed is, in die zin staat Kortenoeven niet alleen. Hroub, na een lange, nauwgezette en evenwichtige analyse, waarin hij Hamas zijn kritiek niet spaart, en voorzien van uitgebreide citaten, geeft het volgende voorzichtige eindoordeel. ‘(…)het kabinetsprogramma dat Haniyeh presenteert, toont erg weinig neiging om nog radicale posities in te nemen. Het is van grote betekenis dat de belangrijkste verwijzing naar vormen van verzet, betrekking heeft op het belang daarvan in het verleden. De nadruk in deze nieuwe fase ligt op staatsvorming’. (…) ‘Toespelingen op religieuze thema’s spelen geen grote rol’. En, zonder Kortenoeven te kennen, schrijft Hroub: ‘Het lijdt geen twijfel, dat velen –hij heeft het oog op de seculiere krachten binnen de Palestijnse bevolking en de Arabische wereld- zeer sceptisch blijven tegenover Hamas’ nieuwe gezicht (zoals dat uit de documenten naar voren komt). Zij vermoeden een opzet om de macht te winnen, door de werkelijke agenda te verhullen’. (…) Hroub gaat verder: ‘Het afnemend belang van verwijzingen naar de Islam moet deels beschouwd worden in het licht van electorale en post-electorale motieven’. (…) Maar het is evenzeer waar dat de ‘nieuwe’ taal die gesproken wordt steeds minder een religieuze klank heeft, en verwijst naar echte en zich opstapelende veranderingen binnen Hamas, om te zwijgen van toenemend pragmatisme en flexibiliteit op politiek gebied’. Elders zegt Hroub, dat Israël en de Verenigde staten er op uit zijn Hamas terug te dringen in de rol van radicale beweging, en hij vraagt zich af, waar zij nu meer bij gebaat zijn: bij een Hamas dat met een bepaalde retoriek de macht uitoefent, maar zich praktisch aan een wapenstilstand houdt, of een retorisch en militant Hamas, dat eenmaal uit de macht gestoten, mogelijk slechts een stap verwijderd is van hervatting van de moord-aanslagen. Gezien het grote politieke en diplomatieke profijt dat Israël gehad heeft bij de Palestijnse moordaanslagen, zou het niet hoeven verbazen, als de Israëlische leiding de cynische afweging maakt, dat er meer te winnen valt bij een militante Hamas dan bij een politieke, en dat de baten daarvan opwegen tegen de prijs, de dood van Israëlische burgers. Zo zijn er –moeilijk te bewijzen- berichten opgedoken, als zou juist de Israëlische regering kort geleden een door bemiddeling tot stand gebrachte deal met Hamas tot vrijlating van korporaal Gilad Shalit, op het laatste moment hebebn afgezegd.

Cidi en het Israëlisch Palestijns conflict
Hoe wijs is het dat het Cidi zijn naam verbonden heeft aan dit boek, ‘Hamas portret en achtergronden’ en de monotone boodschap die het behelst? Het werd bij het Cidi ten doop gehouden, en verschijnt in een door het Cidi mede uitgegeven boekenreeks. Verbazen doet het niet: het Cidi, is onder de naam Informatie- en Documentatiecentrum, niet zo neutraal als die woorden suggereren; het is in de eerste plaats een lobby-organisatie met het uitgesproken doel, om doen en laten van de Israëlische regering tegenover het Nederlandse publiek te rechtvaardigen en het Nederlandse beleid zo veel mogelijk in ‘pro-Israëlische richting’ –of wat daarvoor door gaat- te beïnvloeden. Anderzijds: Cidi-directeur Naftaniel belijdt openlijk de wenselijkheid van ‘een twee-statenoplossing’, al laat hij zich over de vorm en omvang van de Palestijnse staat aanzienlijk minder duidelijk uit. Kortenoeven, de Cidi researcher –alweer zo’n ogenschijnlijk neutrale term- is op zo’n gedachte niet te betrappen. Dat betekent dat er bij het Cidi verschillend over de Palestijnse staat gedacht wordt, en dan hoort het woord van de directeur te gaan boven dat van een medewerker. In dat geval is het een domheid dat het Cidi aan deze publicatie heeft meegewerkt, want dat ondermijnt de geloofwaardigheid van de boodschap van de directie. Nu moet gezegd dat die toch al niet heel groot is: wie de twee-staten oplossing bepleit, maar steevast nalaat wat dan ook te kritiseren dat die oplossing van Israëlische kant belemmert, zoals het uitbreiden van bestaande en het bouwen van nieuwe nederzettingen, het oprichten van het afscheidingshek op Palestijnse grond, het isoleren van een gekozen Palestijnse regering en het blokkeren van elk politiek proces, die overtuigt niet. Alles afwegende dringt de conclusie zich op, dat het Cidi minder ver af staat van de inhoud van dit boek, dan het lijkt, als de directeur spreekt over een ‘tweestaten-oplossing’. Het zou wenselijk zijn, dat een organisatie die zo’n belangrijke rol wil spelen in de voorlichting van het Nederlandse publiek met betrekking tot het Israëlisch Palestijns conflict, hier hom of kuit geeft, en ons niet laat gissen naar haar ware voorkeuren en intenties. Als die duidelijkheid er komt, heeft het boek van Kortenoeven toch in één opzicht nog een informerende werking gehad.

Conclusie
Over Hamas is intussen goede Engelstalige literatuur beschikbaar, die door het eerste Nederlandstalige boek allerminst overbodig geworden is, integendeel. De vergelijking gaat scheef maar is te aardig om te laten liggen: de verklarende kracht die in ‘Hamas portret en achtergronden’ aan het Hamas-handvest toegeschreven wordt om politieke ontwikkelingen in het Midden Oosten te duiden, heeft veel weg van een boek over het Communistisch Manifest dat anno 2007 pretendeert de Russische politiek te ontmaskeren, alsof die gericht is op vernietiging van het Westen en overheersing van de wereld.

Jaap Hamburger, Amsterdam

9 april
9 april: Deir Yassin Remembered
   
TV-tip 9 april: berichtgeving over het Midden-Oosten, Joris Luyendijk
http://www.vpro.nl/programma/plaatsdesoordeels/afleveringen/33951908/
   
11 april Middelburg: Lecture on the “Israeli-Palestine Conflict from a Humanitarian Point of View”, Dries van Agt.
  
Tweede Kamer
– Femke Halsema in Israël en Palestina, 3 april 2007
– 12 april Den Haag 12 uur: Tweede Kamer over Clusterwapens
17 april Den Haag 16 uur: Tweede Kamer over Palestina-Israel
    
20-22 april Amsterdam: Marxisme Festival met o.a. Khaled Hroub (Auteur Hamas: A Beginners Guide)
http://www.internationalesocialisten.org/marxisme%202007/index.html
    
‘Known Knowns’ and ‘Unknown Unknowns’: the UN and Israeli-Palestinian Conflict, Terry Rempel, 7 April 2007
http://electronicintifada.net/v2/article6774.shtml
     
Why is Hezbollah on the Terrorism List? And Who Isn’t But Should Be? Franklin Lamb
http://tadamon.resist.ca/index.php/post/599
The Global Scramble for Black Gold / Oil and the Empire, Alan Maass, March 30, 2007
http://www.counterpunch.org/maass03302007.html

 

<<Terug | Verder>>